2014 ogłoszony Rokiem Czytelnictwa zainspirował mnie, by zaangażować uczniów oraz nauczycieli do głośnego czytania. Z warsztatów poświęconych sztuce pisania scenariuszy, prowadzonych przez kierownika literackiego poznańskiego Teatru Animacji, zapamiętałam sztukę Maliny Prześlugi „Dziób w dziób”, którą na próbę uczestnicy warsztatów czytali z podziałem na role. Pełen humoru tekst zawierający przesłanie o wzajemnej tolerancji urzekł nie tylko mnie, ale także nauczycieli, których zaprosiłam do przeczytania wzruszającej historii wróbla Przemka. W trakcie prób staraliśmy się nie tylko poprawnie artykułować każde słowo, ale scharakteryzowaliśmy także każdą postać, by móc ją jak najlepiej wykreować głosem. Zrezygnowaliśmy jednak z idei na wzór słuchowiska radiowego, w którym jedynie słyszymy aktorów i postanowiliśmy wystąpić dla młodzieży w pełnej charakteryzacji.
Niektórzy z nas nawet kupowali elementy kostiumu. Jak na bandę gołębi przystało były skóry, glany, irokezy, łańcuchy. Młodzież ujrzawszy szacowne grono pedagogiczne w takich przebraniach radośnie wyraziła swój entuzjazm. Wszyscy wysłuchali czytania w ciszy i skupieniu (czytaliśmy bez użycia mikrofonów). Niezwykle ciepły odbiór sztuki spowodował, że wystąpiliśmy ponownie przed publicznością, której nie pomieściła na premierze nasza kameralna aula. To pierwsze głośne czytanie nauczycieli dla młodzieży przygotowaliśmy w związku z obchodami Międzynarodowego Dnia Teatru. Imprezie towarzyszyła kolejna edycja Konkursu na Plakat Teatralny. Szczególnie angażują się w niego uczniowie klas cyfrowych oraz reklamy, z uwagi na fakt, że w naszym zespole mieści się Technikum Poligraficzno-Administracyjne.
Kolejną inicjatywę czytelniczą podjęłam w Dniu Edukacji Narodowej. Tym razem młodzież przeczytała gronu pedagogicznemu i wszystkim pracownikom szkoły sztukę Marty Guśniowskiej „Baśń o Grającym Imbryku”. Tekst, którego głównym bohaterem jest Kowal poszukujący własnego miejsca w świecie wymagał od nas niezwykłej uwagi i dyscypliny, gdyż niektóre partie czytaliśmy chórem. Natomiast liczne próby spowodowały, że na premierze reakcja publiczności na komizm sytuacyjny (wątek zakochanej w Koniu końskiej Muchy) przekroczyła nasze wyobrażenia. Po występie aktorzy złożyli życzenia oraz kwiaty na ręce dyrekcji, a członkowie Samorządu Uczniowskiego rozstrzygnęli plebiscyt na najlepszego nauczyciela. Wybrani pedagodzy zwyciężyli w kategoriach: kreatywność, konsekwencja i cięta riposta.
Oficjalnie obchody Roku Czytelnictwa zakończyliśmy w dniu wigilii szkolnej. Postanowiłam połączyć siły uczniów i nauczycieli do przeczytania scenariusza Joanny Kulmowej „Siedemset piętnaście zaginął”. Rozgrywająca się w świątecznej atmosferze historia dróżnika Januarego Chudzika wprowadziła widownię w refleksyjny nastrój. Dzielenie się tym, co mamy jest niezbędne do zrozumienia pełni człowieczeństwa, o czym przekonuje się służbista Chudzik. W niemal baśniowych okolicznościach ginie mu pociąg. Postacie Punka i Hipisa oraz Kolędników i Trzech Króli wprowadzają sporo zamieszania w domku samotnego dróżnika, a wszystko dzieje się po to, by uzmysłowił sobie, że nie musi być sam. Całości świątecznego nastroju dopełniła urokliwa scenografia oraz pieczołowicie opracowana charakteryzacja aktorów.Wszystkie scenariusze zaczerpnęłam z Nowych Sztuk dla Dzieci i Młodzieży pod redakcją Zbigniewa Rudzińskiego, wydawanych przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu. Każdą sztukę wspólnie interpretowaliśmy i adaptowaliśmy według naszej wizji. Do każdej przygotowałam wraz ze szkolnym akustykiem (uczniem z klasy cyfrowej) oprawę muzyczną, zaś uczennica z tej samej klasy projektowała banery reklamujące sztuki.Przedsięwzięcie uważam za udane, głośne czytanie dostarczyło publiczności przeżyć na równi ze spektaklem teatralnym, młodzieży i nauczycielom biorącym udział w występach zapewniło emocje porównywalne z grą z wygłaszanym z pamięci tekstem. Wszystkim nam uświadomiło wagę czytania oraz przyniosło frajdę z czytania sobie nawzajem.
Za materiał dziękujemy pani Karinie Danielewicz
